درباره آنتی اکسیدان ها چه می دانیم؟ آنتی اکسیدان ها ترکیباتی هستند که از طریق توانایی خود در خنثی کردن مولکول هایی به نام رادیکال های آزاد، آسیب سلولی را کاهش یا مهار می کنند.
رادیکال‌های آزاد مولکول‌هایی هستند که یک یا چند الکترون جفت‌نشده در مدار بیرونی خود دارند که باعث می‌شود آنها ناپایدار و بسیار واکنش‌پذیر باشند. بدن آنها را از طریق فرآیندهای متابولیک درون زا طبیعی از جمله تولید انرژی ایجاد می کند.
بدن همچنین آنها را در پاسخ به عوامل محیطی و شیوه زندگی مانند قرار گرفتن در معرض نور خورشید، سیگار کشیدن، مصرف الکل و غیره تولید می کند.
آنتی اکسیدان ها فرآیندی به نام اکسیداسیون را مهار می کنند که رادیکال های آزاد تولید می کند که منجر به آسیب سلولی می شود. آنتی اکسیدان ها به طور ایمن با رادیکال های آزاد تعامل می کنند و قبل از اینکه به پروتئین ها، لیپیدها و DNA آسیب برسانند، آنها را خنثی می کنند.
استرس اکسیداتیو زمانی رخ می دهد که رادیکال های آزاد بیش از حد در بدن وجود داشته باشد. این عدم تعادل می تواند به دلیل افزایش تولید رادیکال های آزاد یا کاهش دفاع آنتی اکسیدانی رخ دهد.
رادیکال های آزاد نقش مهمی در عملکرد طبیعی فیزیولوژیکی بدن دارند و به سلامت فرد کمک می کنند. با این حال، زمانی که بدن بیش از حد رادیکال های آزاد تولید می کند، می تواند خطر ابتلا به بیماری را افزایش دهد.
به عنوان مثال، بسیاری از بیماری های مزمن، از جمله بیماری قلبی و سرطان، با آسیب های پیشرونده ناشی از رادیکال های آزاد ارتباط دارند.
سیستم های دفاعی آنتی اکسیدانی
درباره آنتی اکسیدان ها چه می دانیم؟ سلول ها دارای سیستم های دفاعی آنتی اکسیدانی هستند که به کنترل تولید رادیکال های آزاد کمک می کند.
به عنوان مثال، سلول ها حاوی آنزیم های آنتی اکسیدانی هستند که به کاهش سطح رادیکال های آزاد کمک می کنند. آنزیم های آنتی اکسیدانی اولیه در سلول ها عبارتند از سوپراکسید دیسموتاز منبع معتبر (SOD)، کاتالاز (CAT)، گلوتاتیون پراکسیداز (GPx) و گلوتاتیون ردوکتاز (GRx).
این آنزیم های آنتی اکسیدانی به عنوان آنتی اکسیدان های دفاعی خط اول شناخته می شوند. آنها با خنثی کردن رادیکال های آزاد و سایر مولکول هایی که پتانسیل تبدیل شدن به رادیکال های آزاد را دارند، به تنظیم سطح رادیکال های آزاد کمک می کنند.
بدن همچنین آنتی اکسیدان های متابولیک را از طریق متابولیسم تولید می کند. اینها عبارتند از لیپوئیک اسید، گلوتاتیون، کوآنزیم Q10، ملاتونین، اسید اوریک، ال-آرژنین، پروتئین های کلات کننده فلز، بیلی روبین و ترانسفرین.
با این حال، برخی از آنتی اکسیدان ها وجود دارند که بدن قادر به تولید آنها نیست، به این معنی که فرد باید آنها را از طریق غذا یا با مصرف مکمل های غذایی مصرف کند. این آنتی اکسیدان های مغذی شامل کاروتنوئیدها، ویتامین های آنتی اکسیدان از جمله ویتامین های C و E، سلنیوم، منگنز، روی، فلاونوئیدها و چربی های امگا 3 و امگا 6 است.
آنتی اکسیدان های رژیمی و مکمل بیشترین توجه را در دنیای تغذیه به خود جلب می کنند زیرا مصرف رژیم غذایی غنی از آنتی اکسیدان ها می تواند به تقویت دفاع آنتی اکسیدانی بدن کمک کند. (منبع)